Ervaringsverhaal Linda van Kempen

'Ik merk waar behoefte aan is' 

Wanneer ik de kamer binnenkom weet ik nooit wie of wat er qua ziektebeeld/verwondingen achter het gordijn schuil gaat. Ik stel mezelf voor als Linda de vrijwilliger en start een gesprek. In de eerste woorden van de patiënt merk ik meteen waar behoefte aan is en of wat vrolijke woorden gepast zijn. De gesprekken zijn veelzijdig van het weer tot de gezondheid. Soms moeten patiënten langere tijd op uitslagen wachten, mogelijk zijn er meer artsen, testen, scans, echo’s of röntgenfoto’s nodig. Deze stappen moeten ingepland en besproken worden en dit kost tijd. Als vrijwilliger ben je dan een luisterend oor voor de wachtende patiënten en natuurlijk ook voor de begeleiders. Een gezellig praatje doet wonderen. Natuurlijk kan het gezellig zijn. Omdat de patiënt op de SEH ligt betekent het niet dat er niet gelachen mag worden. Maar dat kan ik als vrijwilliger goed inschatten.

Wanneer het druk is help je als vrijwilliger ook mee met voorkomende werkzaamheden. Bijv. de kamer weer netjes te maken voor de volgende patiënt of patiënten naar de echo of scan brengen etc. Natuurlijk voorzie ik de patiënten van eten en drinken zodra ze dat mogen. Maar begeleiders houden we natuurlijk op de been. De begeleider is vaak solidair met de patiënt omdat zij er in eerste instantie niet mogen eten totdat hier toestemming voor is gegeven. Ik geef dan aan dat we er niks aan hebben als de begeleider onderuit gaat als ze niks eten. Dus goed eten en drinken is belangrijk!

'Geluk en verdriet liggen dicht bij elkaar' 

Natuurlijk heb ik in de loop de jaren veel meegemaakt maar 1 dame is mij altijd bijgebleven. Haar man was bij ons binnengebracht met de ambulance. Omdat de artsen druk bezig waren om hem te reanimeren, bleef ik bij mevrouw. Het was fijn om samen te praten. Haar kinderen waren onderweg, maar omdat er uitgeweken was naar het GHZ waren zij op weg naar het verkeerde ziekenhuis. Mevrouw had geen telefoon en wist de nummers niet. Het is mij toch gelukt de kinderen te bereiken.

Helaas was meneer ondertussen overleden en ik ben bij mevrouw gebleven tot haar kinderen er waren. We hebben met elkaar gesproken over haar man en dat ze net met elkaar Sinterklaas hadden gevierd met de hele familie. Wat ben je dan blij als vrijwilliger dat je op dat moment van grote betekenis kunt zijn. Daarna heb je ineens te maken met een 4 jarige jongetje dat de show steelt waardoor we weer in de lach schieten. In het GHZ en met name op de Spoedeisende Hulp liggen geluk en verdriet dicht bij elkaar en wat ben ik trots dat ik daar als vrijwilliger bij kan zijn.